Klevgardan - Innerdalen. (22.08.2017)

13.20 går eit tog frå Trondheim. Eigentleg skulle eg vært på forelesning, men fjellet freista meir. Eg har forberedt meg godt, sekken er lett. I alle fall lett til å inneholde alt eg treng for fire dagar I fjellet. Eg veit at formen er god, men er den god nok? Eg håper på å kunne gå fjella heile vegen frå inngangen til Storlidalen og over til Sunndalsøra. Det er langt og det skal mykje til at alt skal klaffe. Været er meldt godt og knærne sterkare enn nokon gong.

Haiking tar meg til start ved Kleivgardan. Eg velger å gå utenom Gjerdhøa, der eg var I vinter. Det vil bli langt nok uansett. Det går raskt og effektivt, og etter ca 3,5 time har eg tatt dagens fire toppar. Det har begynt å mørkne I det eg finn ein plass å sove ved Indre Grynningsdalsvatnet. Under open himmel med ein fjellduk I nødsfall.

Dagen etter er eg oppe før sola. Eg legger frå meg utstyret for å besøke Lorthøa, Graslitinden og Fremre Grynningshøa. Det tar litt tid før kroppen er I gong og det føles merkbart tyngre ut enn dagen før, til tross for lite vekt I sekken. Eg får på meg full pakning og traver over Grynningshøa og Nonshøa. Det begynner å løsne opp I kroppen, og ting ser litt lysare ut.

På veg ned frå Nonshøa kjenner eg det litt I beina. Det har vært lite pausar, og eg har nok spist for lite. Eg kommer meg godt over Ottadalskammen, men på veg opp igjen kjenner eg det går tom. Eg har definitivt spist for lite I løpet av dagen. No sit eg og stapper I meg lefse, sjokolade og chips. Det hjelper etter kvart. De 200 høydemetrene opp på Østre Somrungnebba går på 11 minutt uten sekk. Det er tydelig hvor viktig det er med maten. Deler av dagen har gått tyngre enn venta, og nå er dte ikkje mange timar igjen til sola forsvinner. For å holde tidsskjema må eg rekke både Klingråkkammen og Snøvasskjerdingane før mørket kjem. Den fyrste er ein smal sak. Og då meiner eg som I at fjellet er ein brei sak med lettgått ur. Snøvasskjerdingane ser på kartet ut som ein litt hardare tur, og eg er usikker på om eg skal ta eg turen ut når det er berre 3,5 time til mørket kjem.

No kjem det tåke raskt sigande inn. Eg blir endå meir skeptisk og bestemmer meg for å heller ta ein tidlig kveld. Eg studerer kartet igjen, teller kilometer og høydemeter. Pakker med meg det viktigste sikkerhetsutstyret. 40 minutt seinare står eg på dagens nest siste topp. Under meg er eit tåkehav, og sikten er dårleg. I følge kartet bør det være greit å finne fram ved å følge kanten ned og eggen opp. Eg stuper ned I tåka. Hundre høgdemeter lengre nede åpner det sge igjen. Eg kjemper meg opp mot dagens siste topp I tung snø med enkelte steinutspring. Det er ikkje så bratt, men de hardeste kilometra på turen så langt. På toppen får eg sjekka værmeldinga, og glir raskt ned igjen på den same snøen som gav problem på veg opp. I skaret på veg opp Klingråkkammen begynner det å bli mørkt. Eg finner greit fram ved å følge stupet til toppen.

No må hodelykta på. Kompasset må fram og saman med høydekotene på kartet er det alt eg har å gå etter. Kompasskursen blir satt rett på Østre Somrungsnebba der utstyret mitt ligg. Sjølv om eg var ved godt mot føltes bakkane her lengre enn på veg opp nokre timar tidlegare. Sikten blir dårlegare, og innan eg kjem ned er den nede på fire-fem meter. Eg møter eit snøfelt, ser meg rundt og prøver å plassere det I forhold til minnet frå dagslyset. Det skal ikkje meir til før kompasset plutseleg peiker bakover. Tjue sekund brukte eg på å bli totalt retningsblind. Denne opplevinga saman med den forkorta sikten gjer at eg byrjar å bli litt usikker for fyrste gong. Eg har jo gått sikksakk heile vegen ned. Litt for langt til venstre, og så litt til høgre for å rette opp. Tenk om eg bommer og ikkje finn soveposen og det steingrå liggeunderlaget. Ein høg smal stein på høykant er det einaste kjennetegnet eg har å etter. Og stein er det mykje av I området. Akkurat I det eg tenker at no burde eg ha møtt fjellet dukker det opp. Tre meter foran meg. Rett på. Eg kaster tinga I sekken og legger I veg ned mot Storsomrungsvatnet. Værmeldinga gnager I hovudet. Det er meldt litt regn på nordmøre I løpet av natta I følge tekstvarselet på yr. Ein fjellduk åleine er ikkje nok for ein komfortabel natt då. Eg må finne ein stein å spenne den opp mot. Halvvegs ned mot vatnet er eg heldig. Eg finn ei lite steinhule, og med litt flytting av stein får eg akkurat plass til ei liggeunderlag og ein sekk under der.

Eg veit ikkje når eg våkna. Det var I alle fall mørkt, og det blåste regn inn I ansiktet mitt. Eg krøllar meg saman I forstilling og sover vidare. Det lysnar, og regner faller framleis. Eg et frokost, og ikkje noko forbetring. Tåke ligg tjukt over alle toppar og steinen er glatt å gå på. Eg stavrar meg bortover den lause ura på sleip stein, skilr eit par gonger og bruker lang tid til skaret øst for Storsomrungsnebba. Det har slutta å regne, men steinane er framleis våte. Tåka ligg tungt. Eg reknar med det vil lette utover dagen, men slikt har eg ikkje tid til å vente på. Toppane skal være fine, så eg vil ikkje gå dei berre på trass. Knærne mine er nok takknemlige for ein kortare tur og så eg bestemmer meg for å returnere til Trondheim same dag. Baileruta til Innerdalen er krevande på det glatte føret. Eg kommer meg trygt ned til stien og kan endeleg gå litt effektivt igjen. Dei siste bakkane ned mot parkeringsplassen begynner eg å kjenne det godt I beina. Denne bratte grusbakken er kjent for det. 13.00 er eg nede ved parkeringsplassen og kan rekne turen som avslutta. Eg får haik ned til Sunndalsøra og tar bussen heim til Trondheim.