Risebøra (03.07.2018)  

Etter drøye 2 mil i går til topps på Ålfotbreen, var det eigentleg kviledag og pf500-toppar i Askvoll som var planlagt, men då tysdagmorgonen kom i Florø hos tlyslo (Trond Lyslo) var kroppen ein annan og vêret det same, fine. Dermed vart ambisiøse og heller informasjonslause Risebøra brakt fram som rekognoseringsmål. Etter nokre timars gange langs vatnet og oppetter imponerande stigar og gelender i aluminium frå Svelgen, vading av to elver og kronglete vegval med og utan sti, enda første forslag med full retrett. I dette terrenget nyttar det ikkje å stole på kartkotene, for vi enda ved eit svært elvegjel der all vidare framdrift var utelukka.

At vi måtte returnere, var inga bombe i dette terrenget. Sidan vi var på rekognoseringstur, fann vi ut at vi kunne kike oss litt meir rundt for å utelukke alternative oppganger til neste hylle, og vi starta med ein som såg meget urealistisk ut på avstand. Men etter å ha gått opp nokre lekre, passe bratte sva, traversert mot sør, og skråna tilbake opp litt småutfordrande, men ikkje særleg utsett klyving, var vi plutseleg oppe på hylla til jubel og vantru.

Turen vidare var lang, men grei. Det var verkeleg verd tida det tok å stikke bortom Handkleet for å nyte utsikten der. Spesielt når ein ikkje har nattemørket som deadline.

Vi fann heldigvis rennande vatn i sørvestsida av Risebøra, og ekkoet frå den solide fjellveggen vart litt underhaldning i den no litt monotome ur-vandringa til vi heldigvis kom til nokre behagelige snøfelt.

Etter 7,5 time var vi på Risebøra i flott sommarvêr med fantastisk utsyn over Devon-landskapet med Keipen, Plogen og Saga med Maritinden, som blikkfang.

Nedturen tok fire timar, og det viste seg fordelaktig å nyte dagen, og la den lave kveldssola lage fine fotomotiv på vegen nedover.

På siste transportetappen langs vatnet høyrte vi på livlige Olav Traaen og straffekonken i VM-kampen England-Colombia - ei fin avslutning før vi kom tilbake til Florø i ett-tida.