Frå Sandvatnet til Målandsdalen på ski (26.03.2022)
Written by Kaare_70
| Map |
|
|---|
| Ascents | Hjelmen (765m) | 26.03.2022 |
|---|---|---|
| Jamnarheia (746m) | 26.03.2022 | |
| Svartatjørnsknuten (797m) | 26.03.2022 | |
| Tindafjellet (771m) | 26.03.2022 | |
| Vardhusheia (761m) | 26.03.2022 | |
| Visits of other PBEs | Sandvassgjuvet (580m) | 26.03.2022 |
Denne helga skulle me eigentleg vore på Krossvatn og fått med oss ein del toppar i Dyraheio, men med svært dårleg ver meldt på fredagen, måtte det bli ein god plan B. Etter den fine turen min i Lyngsheia tidlegare i veka, der eg hadde sett at det var fine snøforhold vidare vestover mot Krøys, kom eg på tanken om denne langturen frå Sandvatnet til Boremyr i Målandsdalen.
Då lørdagen opprann med stilt og fint ver, var det inga tvil, og med ein bil i kvar ende starta me frå høgaste punktet på Songesandvegen ved Sandvatnet. Tanken var å få med oss utvalde toppar og utsyn på den opptil 3 mil lange turen, og me rekna med å vera ute heile dagen. Etter å ha forsert ein rekordhøg brøytekant på nærare 1,5m la me enkelt turen oppom Jamnarheia, der me delte oss. To av oss ville ta Sandvassgjuvet i nærare augesyn, medan tredjemann ville få med seg Krostølfjellet.
Etter å ha studert det dramatiske gjuvet som truleg vart danna på slutten av siste istida, rann me ned til brua over utløpet av Sandvatnet og holdt god fart langs land heilt vest til Pramstød. Etter regnveret her oppe det siste døgnet var idyllen med fin snø på isen broten, og det freista ikkje å gå på vatnet sjølv om det garantert var sikker is.
I skardet mellom Krostølfjellet og Åsliknuten tok me ein god pause for å venta på tredjemann, og etter ei stund kom han kryssande nedetter lia. Etter ein matbit i samla lag tok dei to andre turen oppom Åsliknuten medan eg gjekk vidare mot Hjelmen som var nytt og spennande bekjentskap. Snaut 2 ½ svært makelege timar etter turstart stod eg på toppen av denne eksponerte ryggen og kunne nyta utsikten til alle kantar; like fin sørover mot Sunnmork, vestover mot Krøys og nordover mot Nystøldalen. Endåtil her oppe var det så stilt at eg ikkje trong ytterjakken, og det er inga overdriving å sei at det var høg stemning.
Vel nede ved sekken att vart det ny mat- og kaffipause, og snart var me samla lag. Herifrå var det svært spennande landskap, nå når me skulle kryssa Nystøldalen og koma oss opp mot Krokavatnet. Herifrå såg den solvende lia alt anna enn innbydande ut med urd og fjellbjørk, men før me kom så langt måtte me koma oss ned i dalen og over den åpne bekken. Ved å holda eit stykke nordover kom me greit ned i dalen, endåtil ein stad der bekken var snødekt. Etter å ha hatt på kortfeller hittil, kom langfellene på for den 100m relativt utfordrande stigninga i blautsnøen. Men med godt vegval gjekk også dette fint, og det var med spenning me kunne ta inn synet av Krokavatnet og Krøys herifrå, heilt nytt for oss.
Som venta var Krokavatnet likt Sandvatnet ikkje innbydande å kryssa, men det var heller ikkje planen. Den var nemleg å følga ryggen 3 km nordover til Tindafjellet, ein rygg eg vil tru er lite besøkt. Men først la me att sekkane og snudde nasen sørover for ein visitt på avsidesliggande Svartatjørnsknuten, som heller ikkje kan ha mange besøk å skilta med.
Det vart ein bratt og hard nordflanke å forsera i to etappar, men med litt kløkt og varsemd kom me oss opp på kvar vårt vis. Denne toppen hadde eg sett svært fram til å besøka fordi han stikk seg så fint fram, og utsikten skuffa på ingen måte. Det vart flott overblikk over Krokavatnet frå ein ny vinkel og ditto over dalføret Buene og Nystøldalen. Mellom Hjelmen og Svartatjørnsknuten hadde me då brukt makelege 2 timar med ein god pause.
Vel nede ved sekkane att gjekk vegen rakt nordover ryggen, som me visste ville by på ein del småkupert terreng. Dette holdt stikk, og inkludert kryssing av fleire tverrdalar med bratt og hard nordflanke brukte me 1 ¼ time til topps på Tindafjellet, der det vart ein god mat- og kaffipause i like flott ver.
Tida gjekk fort og sola dala, og me hadde ein litt ambisiøs plan om å få med oss Vardhusheia óg. Etter pausen gjekk vegen ned om Steinskardtjødna og nord for Svarefjellet før ein lang transportetappe sør om Brogavatnet og til topps på den flotte utsiktstoppen på grensa til Jørpelandsheia. Her kom me opp til flott rundskue og solnedgang kl. 18, bare 1 ¼ times gange frå Tindafjellet, noko som må vera godkjent tempo etter meir enn 8 timar på tur.
På Vardhusheia skilde me lag, ved at den sprekaste av oss fekk med seg Krunefjell óg, medan me andre tok strake vegen over Målandsheia til demninga i Sagåna. Her vart det ein siste velfortent mat- og drikkepause medan sola gylla Prammafjellet og sa takk for seg. Transportetappen dei siste 3 km ned til bilen ved Rv. 13 vart dryge i mørkna, og me kom oss ned på kvar vårt vis, delvis snødekt som vegen var.
Nokre få kvitkledde ryper og nokre gråsisikar i heia, og ei kvinkande kattugle ved Boremyr, var alt me såg og høyrde av liv. Og merkeleg nok var det ikkje ein einaste ravn å sjå. Det var heller ikkje folk å sjå denne flotte dagen utanom ved turstart, men turen gjekk óg for det meste i lite nytta terreng.
Fasit for dagen vart om lag 26 km, 850 hm opp / 1320 hm ned og 10 timar på tur i førsteklasses ver, førsteklasses landskap og med førsteklasses fjellkarar. Og det seier litt om veret at ytterjakken kunne bli i sekken heile dagen.
User comments