Snuoperasjon på Sandhornet (26.12.2017)

Juleferien på Sunnmøre nerma seg slutten, og det byrja å haste om det skulle bli noko skikkelig fjelltur. Meldingane var så-som-så, men optimist som ein er må ein jo alltids prøve seg. Eg og Olav peika oss ut Sandhornet - ein skredsikker og moderat Ørsta-topp, som turmål. Kroksleiven betakka seg, og henviste til meldingar om snøfokk. Framsynt han der Kroksleiven.

Det bles friskt før vi dukka ned i Eiksundtunellen, men på andre sida var det meget bedre. Vegen opp til parkerina var ikkje brøyta, så vi parkerte ved Brekke og traska på skia oppover grusvegen. Eg var ikkje sikker på kvar vinteroppfarten gikk, så vi enda opp med å følge stien mot Nakken. Her var det skibæring på oppmurte trapper gjennom granplantefelta - fin sti, men vinterveg var det ikkje.

© Kristian Starheim

På Brekkesætra vart vi møtt med enorme mengder snø og fokk. Tanker på skred og slikt var sterkt til stades, der vi skoda oppover Kråkenakken. Relativt tett bjørkeskog, vind og snøfokk og heng. Vi var ikkje på rett stad.

Vi baska oss opp bjørkeskogen på austsida av bratthenget, og ungikk skred-terrenget. Då vi kom opp på Nakken var det klart at dette vart vendereis.

© Kristian Starheim

For å unngå granskogen la vi eit slakt spor mot aust, der vi kunne kome inn på grusvegen gjennom bjørkeskogen. Noget kuperte saker då dei store vassmengdene i marka hadde laga kulekøyring av myrområda.

© Kristian Starheim

Vel vel, slik var det. På vei ned møtte vi ein heil flokk som peika i retninga av den eigentlige vinteroppgangen. Den var ein heilt annan stad.

På Shell prøvde dama bak disken å selge oss Shell-brød: vaniljestang med sjokolade. Eg er generelt ikkje fan av sjokolade i søt vaniljebakst. Det er alltid skuffande å bli bydd på rosinbollar berre for å oppdage at det er sjokoladebollar. Kvifor dei hadde øydelagde flotte vaniljestenger med sjokolade for veit ikkje eg. Vi kjøpte ein pose rosinbollar.