Å være på tur er noko av det finaste som finnast! Det med eit stort hjerte. Eg tenker ofte på at det er ingen selfølge å flyte avgarde uten dei store handicap til å bevege seg fritt til det ein vil. Dette kan nok definerast utifrå det enkelte individ kvar ein står i livet med sine individuelle fysiologiske utgangspunkt, tanker og målsettinger. Men, eg må uansett bøye meg i støvet for denne bragda av ein tur. Spesielt for den eine av oss! Her er det vilje til å nå toppen og den indre motivasjonen for det å være på tur er stor! Dette er eit menneske som har satt spor i mitt friluftsliv. Som har gitt meg nokre ekstra fine tankevekkerar og som gir ekstra verdier. Turfølget har som "handicap" nokre få prosenter att i eit tunnelsyn og manglar djupnesyn. Det vil seie at ein virkelig treng stor konsentrasjon for å gå heile ura ifrå Spiterstulen til toppen av Galdhøpiggen og ein skal tilbake like langt. Turfølget klaga ikkje ein einaste gang! I forkant av turen hadde vi ein avtale! Om toppen skulle bli nådd, så måtte eg innfri med å prøve å stå på hovud og hender! Noko som selfølgelig ikkje var eit problem for mitt turfølge å gjennomføre! :)
Så var min avtale på gang! To damer som var politistudenter hadde følgt oss undervegs til toppen! Var mektig imponert over innsatsen til turfølget! Det vart jo veldig hyggelig med assistanse og litt ekstra liv og ny mestring på topp punktet. :)
User comments